Organik Tarım Koşullarında Bakteri Aşılamanın Bazı Baklagil Yeşil Gübreleme Bitkilerinin Verim ve Verim Unsurlarına Etkilerinin Belirlenmesi
Özet Görüntüleme: 571
/ 
PDF İndirme: 429
DOI:
https://doi.org/10.46291/ISPECJASvol5iss1pp10-20Anahtar Kelimeler:
Yeşil gübre bitkileri, bakteri aşılama, yaş ot, kuru ot ve verimÖzet
Bu araştırma, Şanlıurfa İli Harran Ovasında yer alan GAP Tarımsal Araştırma Enstitüsü Müdürlüğü, Talat Demirören Araştırma İstasyonunda, organik tarım koşulları ekim nöbeti döngüsünde, bakteri aşılamanın bazı baklagil yeşil gübreleme bitkilerinin (yerli kırrmızı mercimek, taşkent yem bezelyesi ve selçuk-99 yaygın fiğ) verim ve verim unsurları üzerine etkilerinin araştırılması amacıyla, tesadüf blokları bölünmüş parseller deneme desenine göre 3 tekerrürlü olarak, 2017 ve 2018 yıllarında yürütülmüştür. Denemede ana konuları bakteri aşılı ve aşısız uygulamalar, alt konuları ise 3 farklı yeşil gübreleme bitki türleri oluşturmuştur. Elde edilen araştırma sonuçlarına göre; 2017 yılında, farklı yeşil gübre bitki türleri x bakteri aşılı/aşısız interaksiyonu uygulamalarının, bitki sapı ve bitki boyu uzunluklarına istatiksel olarak etkide bulunmadığı, yaş ot ve kuru ot verimlerine sırasıyla %5 ve %1 önem seviyelerinde etkide bulunduğu; 2018 yılında ise farklı yeşil gübre bitki türleri x bakteri aşılı/aşısız interaksiyonu uygulamalarının, bitki sapı uzunluğu ve kuru ot verimine istatiksel olarak etkide bulunmadığı, bitki boyu ve yaş ot verimine %5 önem seviyesinde etkide bulunduğu anlaşılmıştır. Sonuç olarak; Şanlıurfa ili Harran Ovası organik tarım koşullarında en uygun yeşil gübreleme bitkisinin bakteri aşılı yem bezelyesi olduğu tespit edilmiştir.
Referanslar
Albayrak, S., M. Güler, M., Töngel, M.Ö. 2004. Effects of seed rates on forage production and hay quality of vetch-triticale mixtures. Asian Journal of Plant Science. 3(6): 752-756.
Anonim, 2003. Köy Hizmetleri Şanlıurfa Araştırma Enstitüsü, Şanlıurfa.
Anonim, 2014. Tarımsal Araştırmalar ve Politikalar Genel Müdürlüğü. GAP Tarımsal Araştırma Enstitüsü Müdürlüğü, Şanlıurfa.
Anonim, 2016.ttps://www.tarimorman. gov.tr/BUGEM/TTSM/Belgeler/Tescil/Teknik%20Talimatlar/Ttsm Tarımsal Değerleri Ölçme Denemeleri Teknik Talimat, Ankara–2016 (Erişim Tarihi: 01/05/2021)
Anonim, 2017. Meteoroloji Genel Müdürlüğü, Ankara.
Anonim, 2018. Meteoroloji Genel Müdürlüğü, Ankara.
Anonim,2019. https://www.tarimorman. gov.tr/Konular/Bitkisel-Uretim/Organik-Ta rim/Istatistikler(Erişim Tarihi: 01/05/2021).
Anonymous, 2011. Business Unit of SAS Institute Incorporation, USA. Araştırma Tr. J. of Agriculture and Forestry 23: 119-123 (Erişim Tarihi: 01/05/2020)
Atalay, İ., Mortan, K., 2006. Türkiye bölgesel coğrafyası. Genişletilmiş 3. Baskı, İnkılap Kitapevi. İstanbul.
Başbağ, M., Saruhan, V., Gül, İ., 2001. Diyarbakır koşullarında bazı tek yıllık yem bitkilerinin adaptasyonu üzerine bir araştırma. Türkiye 4 Tarla Bitkileri Kongresi, 17-21 Eylül, 169-173, Tekirdağ.
Bengisu, G., Çekilmez, B. 2020. Harran Ovası’nda yem bitkileri tarımında üretici davranışlarının belirlenmesi. ISPEC Tarım Bilimleri Dergisi, 4(4): 902-922.
Bloemberg, G,V., Lugtenberg, B.J.J., 2001. Molecular basis of plant growth promotion and biocontrol by rhizobacteria. Current Opinion in Plant Biotechnology 4: 343-350.
Çakmakçı, R., Erdoğan, Ü.G. 2008. Organik tarım. Atatürk Üniv. Ziraat Fak. Ders Yay No:236. Erzurum, 355 s.
Çil, A.N., Çil, A., Yücel, C., Açıkgöz, E. 2007. Harran ovası koşullarında bazı bezelye (Pisum sativum L.) hatlarının verim ve verim özellikleri. Türkiye VII. Tarla Bitkileri Kongresi, 25-27 Haziran, Erzurum), Bildiriler 2 Çayır Mera Yem Bitkileri ve Endüstri Bitkileri, 87-89.
Dinç, U. 1988. Güneydoğu Anadolu Topraklar (GAT) 1. Harran Ovası. TUBİTAK Tarım ve Ormancılık Araştırma Projesi No: TOAG –433.Adana.
Düşünceli, F., Şakar, D. 1993. Ülkesel çayır-mer’a ve yem bitkileri araştırma projesi. Yem Bezelyesi Islah Projesi 1992-1993 Gelişme Raporu. Tarım ve Köy İşleri Bakanlığı. Tarımsal Araştırma Genel Md. Güneydoğu Anadolu Tarımsal Araştırma Enst. Md. Diyarbakır. 87-89.
Erol, C., Okant, M. 2020. Mardin ili ve civarında yabani nohut (Cicer reticulatum) gen kaynaklarının belirlenmesi, toplanması ve karakterizasyonu. ISPEC Tarım Bilimleri Dergisi, 4(3): 505-521.
Gürel, N., Okant, M. 2020. Mısır (Zea mays L.) ve börülce (Vigna sinensis L. )’nin ikinci ürün olarak birlikte yetiştirmenin yeşil ot verimi ve bazı tarımsal karakterlere etkilerinin araştırılması. ISPEC Tarım Bilimleri Dergisi, 4(1): 31-41.
Gök, M, Martın, P., 1993. Farklı rhizobium bakterileri ile aşılamanın soya. üçgül ve fiğde simbiyotik azot fiksasyonuna etkisi, Doğa-Tr. J. of Agricultural and Forestry, 17: 753-761.
Gwall, H.B., Tiwari, R.J., Gupta, D.K. 1995. Fertilizer management of lentil under rain-fed conditions in madhya pradesh lens newsletter. 22 (1-2): 11-12.
Haktanır, K., Arcak, S. 1997. Toprak biyolojisi toprak ekosistemine giriş. Ankara Üniversitesi Zir. Fak. Toprak Böl. Yayın No: 1486. Ders Kitabı: 447. Ankara
Kaçar, B., Katkat, A.V. 1999. Gübreler ve gübreleme tekniği. Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayın No:144, Vipaş Yayın No: 20, Bursa.
Kahnt, G. 1983. Die bedeutung der leguminosen in der fruchtfolge. Nungesser Agririps. No:1.Seite:1-2. Mai.
Karaşahin, M. 2014. Kaba yem kaynağı olarak hidroponik arpa çimi üretiminde kuru madde ve ham protein verimleri üzerine farklı uygulamaların etkileri, Süleyman Demirel Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 9(1): 27-33.
Khşaem. 1994. TSK Araştırma Yıllığı. Şanlıurfa. Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğü
Poma, I., Noto, F., Frenda, A.S. 1994. High-protein pea. Istituto di Agronomia Generale e Coltivazioni Erbacee, Universita di Palermo, Palermo, Terra-e-Sole. 49: 624, 384-389.
Sağlam T., M,. Bahtiyar, M., Cangir, C., Tok, H.H. 1993. Toprak bilimi. Trakya Üniversitesi, Tekirdağ Zir. Fak., Tekirdağ.
Selçuk, S. 1978. Menemen ovası koşullarında fiğ bitkisinin yeşil gübre değerinin tespiti. Menemen Köy Hizmetleri Araştırma Enstitüsü Yayın No:57. Menemen.
Seydoşoğlu, S. 2014. Diyarbakır ekolojik koşullarında bazı yaygın fiğ (Vicia sativa L.) genotiplerinin verim ve verim unsurlarının belirlenmesi. Türkiye Tarımsal Araştırma Dergisi(1): 117-127.
Sümerli, M., Gül, İ., Yılmaz, Y. 2002. Diyarbakır ekolojik şartlarında yem bezelyesi hatlarının verim ve verim öğelerinin belirlenmesi. Güneydoğu Anadolu Tarımsal Araştırma Enst. Md. Gelişme Raporları (Yayınlanmamış). Diyarbakır
Şahin, K. 2000. Ege bölgesi pamuk tarımında fiğ bitkisinin (Vicia sativa) yeşil gübre Değeri. TKB TAGEM NPAEM Yayın No: 54. Menemen/Aydın 10 (4) 457-461
Tarakçıoğlu, I., 2005. Organik Pamuk: Fantezi Mi. Fırsat Mı? Türkiye Tekstil Sanayii İşverenleri Sendikası Aylık Dergisi (Eylül 2005 sayısı).
Timurağaoğlu, K.A., Genç A., Altınok S., 2004. Ankara koşullarında yem bezelyesi hatlarında yem ve tane verimleri. Tarım Bilimleri Derg., 10(4): 457-461.
Yıldırım, F., Turan, N. 2020. Tek yıllık bazı baklagil yem bitkilerinin verim ve verim unsurları ile bazı silaj özelliklerinin belirlenmesi. ISPEC Tarım Bilimleri Dergisi, 4(3): 477-491.
Tüik. 2018. Bitkisel Üretim İstatistikleri. http://www.tuik.gov.tr/PreT ablo.do7alt id=1001
Tüik. 2019. Türkiye İstatistik Kurumu. http://www.tuik.gov.tr /2007.
Willer, H., Lernoud, J., 2017.The World of Organic Agriculture Statistics and Emerging Trends 2017. Research Institute of Organic Agri. (FIBL). Frick. and I
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2021 ISPEC Journal of Agricultural Sciences
Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
